عرق می ریزند، در کنار دیگ های گرم در کنار دود ، با ماسکی روی صورت و کلاهی بر سر ، با چشمانی که از کم خوابی سرخ  شده و با چهره هایی که پر از خستگی ست اما مملو از عشق ، امید، شور و شعف.
اینان زمزمه می کنند ومی خوانند نوای عاشقی را:همه جا بروم به بهانه تو/ که مگر برسم در خانه تو/همه جا دنبال تو می گردم که تویی درمان همه دردم / یا ابا صالح مددی مولا.....
این روایت مردانی بی ادعاست که در کنار دیگ های داغ و فضای دم کرده و دود آلود آشپزخانه در گرمایی طاقت فرسا فعالیت می کنند و ساعت خواب و بیدارشان مشخص نیست چراکه در یک عملیات عظیم قرار دارند برای خدمت رسانی .

اینها که اینگونه عاشقانه در این مسیر قدم گذاشته اند با شوری وصف ناپذیر از عشق برای خدمت به زایران می گویند.از همدلی هایی که در آشپزخانه وجود دارد سخن بر لب می گویند و با اشک و شوق از طبخ غذا برای زایران خانه دوست صحبت می کنند.
اقای خطیب از مشهد آمده و مشغول پخت خورشت است ، می گوید: 26 سفر است که در مسیزر حج تمتع و عمره فعالیت می کنم و خستگی و کسالت برای من معنا ندارد ؛ اینجا 20 ساعت در شبانه روز کار می کنیم و هیچ گاه خسته نمی شویم چراکه مهم لبخند رضایت زایران است.
مرد دیگری که نخواست نامش برده شود و در حال تهیه سوپ شیر می باشد می گوید: خستگی در آشپزخانه معنا ندارد ؛ مگر اینجا آدم احساس کسالت می کند؟ اینجا خط مقدم خدمت رسانی است.
علی شمسی آشپز دیگری است که مشغول طبخ غذای زایران می باشد و بعد از پاک کردن عرق پیشانی اش می گوید: عاشق خدمت رسانی به زایران بیت الله الحرام هستم و از این حضور و خدمت رسانی خسته نمی شوم بلکه از ثانیه ثانیه های این خدمت ، لذت می برم.

وی که در تهران آشپز ماهری است می گوید: از خدا خواسته ام که مستمر در این مسیر باشم  و خدمت به صورت شبانه روزی را بر کارهای دیگر ترجیح می دهم

و این روایت مردانی بود که در میان گرما و دود غذا در آشپزخانه ها به فعالیت می پردازند و با نمک عشق غذای زایری را طبخ می کنند تا با نیرویی مضاعف در اعمال و مناسک پای گذارند.